สุริชา ชัยวิบูลย์ธรรมปิยะวรรณ โภคพลากรณ์ปราโมทย์ แซ่ตั๋น2024-07-092024-07-09256225622567วิทยานิพนธ์ (พย.ม. (การพยาบาลผู้ใหญ่))--มหาวิทยาลัยมหิดล, 2562https://repository.li.mahidol.ac.th/handle/20.500.14594/99568การพยาบาลผู้ใหญ่ (มหาวิทยาลัยมหิดล 2562)การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพการหายใจต่อการรับรู้สมรรถนะแห่งตนและอาการหายใจลำบากในผู้ป่วยมะเร็งปอด โดยใช้กรอบแนวคิดการรับรู้สมรรถนะแห่งตนของแบนดูรา กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยมะเร็งปอดชนิด NSCLC ระยะที่ 4 เข้ารับการรักษา ณ หน่วยตรวจผู้ป่วยนอกโรคมะเร็ง โรงพยาบาลระดับตติยภูมิแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครฯ ถูกเลือกแบบเฉพาะเจาะจงตามคุณสมบัติที่กำหนด จำนวน 28 ราย แบ่งเป็นกลุ่มควบคุม 14 ราย และกลุ่มทดลอง 14 ราย กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพการหายใจเป็นเวลา 8 สัปดาห์ ประกอบด้วย การให้ความรู้เกี่ยวกับอาการหายใจลำบาก การฝึกบริหารการหายใจ การใช้พัดลมมือถือ การไออย่างมีประสิทธิภาพ การออกกำลังกายเพื่อเสริมความแข็งแรงของกล้ามเนื้อหายใจ และติดตามทางโทรศัพท์ในสัปดาห์ที่ 3 และ 6 ประเมินผลก่อนเข้าร่วมโปรแกรมฯ หลังเข้าร่วมโปรแกรม 4 สัปดาห์ และ 8 สัปดาห์ เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วย โปรแกรมฟื้นฟูสมรรถภาพการหายใจ แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล แบบประเมินการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการฟื้นฟูสมรรถภาพการหายใจ และแบบประเมินอาการหายใจลำบาก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติบรรยาย สถิติที และการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบวัดซ้ำ 2 ปัจจัย ร่วมกับการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม ผลการศึกษาพบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศชาย อายุตั้งแต่ 50 ถึง 70 ปีขึ้นไป อายุเฉลี่ยกลุ่มทดลอง 65.80 ปี (SD = 8.80) กลุ่มควบคุม 73 ปี (SD = 7.63) ภายหลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยการรับรู้สมรรถนะแห่งตน และคะแนนเฉลี่ยอาการหายใจลำบากแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05) ผลการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่า โปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพการหายใจสามารถส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะแห่งตนและบรรเทาอาการหายใจลำบากในผู้ป่วยมะเร็งปอดได้The quasi experimental research design aimed to examine the effects of respiratory rehabilitation program on perceived self-efficacy and dyspnea in lung cancer patients. The theory of self-efficacy's Bandura was used as the conceptual framework. The sample composed of twenty-eight patients equally divided into a control group and experimental group who were diagnosed with non-small cell lung cancer stage four and visited the Oncology outpatient's department in a tertiary hospital. The control group received routine nursing care only, and the experimental group received the respiratory rehabilitation program, which comprised of dyspnea education, breathing exercise, using hand-held fan, effective coughing, respiratory strengthening, and muscle training. A follow up by phone on the third and sixth week of the program was done. Data for perceived self-efficacy and dyspnea were collected before the program started and reassessment was done on the fourth and eighth week. Instrumentation was composed of the respiratory rehabilitation program, demographic data, perceived self-efficacy assessment for respiratory rehabilitation, and the cancer dyspnea scale. Data were analyzed using descriptive statistics, independent t-test and two-factor repeated measure ANOVA and comparison of mean between groups. Results revealed that almost all of the samples were men, and the mean age of the experimental group was 65. 80 years (SD = 8.80), and control group was 73.00 years (SD = 7.6). There was a significant difference in the mean score of perceived self-efficacy and dyspnea between the experimental group and the control group (p <.05). Based on the findings of the study, the respiratory rehabilitation program should be used in order to promote self-efficacy and to relieve lung cancer patients who suffered dyspnea.ก-ฌ, 171 แผ่น : ภาพประกอบapplication/pdfthaผลงานนี้เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยมหิดล ขอสงวนไว้สำหรับเพื่อการศึกษาเท่านั้น ต้องอ้างอิงแหล่งที่มา ห้ามดัดแปลงเนื้อหา และห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าปอด -- มะเร็งการฟื้นฟูสมรรถภาพกลุ่มอาการหายใจลำบากMaster Thesisมหาวิทยาลัยมหิดล