สุนีย์ บวรสุนทรชัยรุ่งทิวา วัจฉละฐิติธีรพัฒน์ ลัดดาวงศ์ณัฏฐพัธร อิทธิชัยธัญญารัชดาภรณ์ ดุษฎีพันธ์Sunee BovonsunthonchaiRoongtiwa VachalathitiTeerapat LaddawongNutthapat ItthichaithanyaRachadaporn Dutsadeephunมหาวิทยาลัยมหิดล. คณะกายภาพบำบัด2013-05-082018-10-042013-05-082018-10-042556-04-052554https://repository.li.mahidol.ac.th/handle/20.500.14594/30104การประชุมวิชาการกายภาพบำบัดแห่งชาติ ครั้งที่ 3 เรื่อง “กายภาพบำบัดเพื่อส่งเสริมชีวิต”. โรงแรมมิราเคลิล แกรนด์ คอนเวนชั่น, กรุงเทพฯ. 2-4 พฤษภาคม 2554.วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาถึงผลของการจำกัดการเคลือนไหวของเท้าต่อองศาการเคลื่อนไหวของข้อสะโพกและข้อเท้าขณะเดินในวัยรุ่นไทยสุขภาพดี โดยการเปรียบเทียบมุมการงอข้อสะโพกสูงสุดขณะเท้าเริ่มสัมผัสพื้น มุมการเหยียดข้อสะโพกสูงสุดขณะเท้ายกพื้น และมุมการงอข้อเข่าสูงสุดขณะก้าวขา ระหว่างไม่มีการจัดการเคลื่อนไหวและมีการกำจัดการเคลื่อนไหวของข้อเท้า ผู้เข้าร่วมการวิจัย: วัยรุ่นชายไทยสุขภาพดีอายุ 19-20 ปี จำนวน 10 คน สามารถร่วมการเก็บข้อมูลทุกขั้นตอน ไม่มีการจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อต่อต่างๆ และมีความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขาปกติ วิธีการวิจัย: ทำการเก็บข้อมูลการเคลื่อนไหวแบบสามมิติด้วย ViconPeak TM motion analysis system ขณะเดินระหว่างไม่มีการจำกัดการเคลื่อนไหวของเท้า มีการจำกัดการเคลื่อนไหวของเท้าที่ 90 องศา และมีการจำกัดการเคลื่อนไหวข้อเท้าที่ 130 องศา โดยการพันเทปกาว วิเคราะห์ผล: ทดสอบความแตกต่างระหว่างภาวะต่างๆโดยใช้ Friedman ANOVA และ Bonferroni post hoc test ผลการวิจัย: พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของมุมการงอข้อสะโพกสูงสุด (F=6.927. df=2, p=0.006) และมุมการเหยียดข้อสะโพกสูงสุด (F=7.20, df=2, p=0.005) จากการทดสอบพบว่ามีความแตกต่างระหว่างไม่มีการจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อเท้าและมีการจำกัดการเคลื่อนไหวของเท้าที่ 130 องศา ในขณะที่ไม่พบความแตกต่างระหว่างไม่มีการจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อเท้าและมีการจำกัดการเคลื่อนไหวของเท้าที่ 130 องศา ในขณะที่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของการงอข้อเข่าสูงสุด (F=1.151, df=2, p=0.202) ระหว่างการไม่มีการจำกัดและมีการจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อเท้า สรุปผลการวิจัย การจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อเท้าส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของข้อสะโพกทำให้ลักษณะการเดินเปลี่ยนแปลงไป การประยุกต์ใช้ทางคลินิก: แม้เพียงการจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อต่อใดข้อต่อหนึ่งสามารถส่งผลต่อส่วนอื่นตามมาได้ ดังนั้นบุคลากรทางการแพทย์หรือผู้ดูแลควรตระหนักถึงผลเสียที่อาจเกิดขึ้นหากเกิดการจำกัดการเคลื่อนไหวthaมหาวิทยาลัยมหิดลการเคลื่อนไหวของข้อเท้าการเคลื่อนไหวของข้อสะโพกการจำกัดการเคลื่อนไหวRestraintMovementGaitวัยรุ่นสุขภาพดีProceeding Abstractสมาคมกายภาพบำบัดแห่งประเทศไทย