การประยุกต์ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเองในการออกกำลังกายด้วยโยคะของนักศึกษาหญิง มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี

Abstract

การวิจัยกึ่งทดลองนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมการออกกำลังกายด้วยโยคะ โดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเอง กลุ่มทดลองและกลุ่มเปรียบเทียบเป็นนักศึกษาหญิงชั้นปีที่ 2 และ 3 ของวิทยาลัยการแพทย์แผนไทย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี จังหวัดปทุมธานีกลุ่มละ 35 คน โปรแกรมประกอบด้วยการให้ความรู้ การสร้างการรับรู้ความสามารถตนเองและความคาดหวังในผลลัพธ์ ใช้วิธีการบรรยาย ดูวีดิทัศน์ สาธิต ฝึกปฏิบัติ อภิปรายกลุ่ม ใช้ตัวแบบการเล่าประสบการณ์ที่ประสบความสำเร็จ ใช้คำพูดชักจูง กระตุ้นทางอารมณ์ และฝึกตามคู่มือที่บ้านนาน 4 สัปดาห์ๆ ละ 3 วันๆ ละ 90 นาที รวม 12 ครั้ง เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้ แบบสอบถาม และทดสอบสมรรถภาพทางกายและจิตใจ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ Paired Sample t-test และ Student’s t-test ผลการศึกษา พบว่า หลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีความรู้ การรับรู้ความสามารถตนเอง ความคาดหวังในผลลัพธ์ และมีพฤติกรรมการออกกำลังกายด้วยโยคะ ดีขึ้นกว่าก่อนการทดลอง และกลุ่มเปรียบเทียบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.001) และสมรรถภาพทางกาย ของกล้ามเนื้อไหล่ และหลังส่วนล่างอ่อนตัวเพิ่มขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.001 และ p<0.007 ตามลำดับ) ด้านความเครียด ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.001 และ p<0.045 ตามลำดับ) ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าการจัดโปรแกรมการออกกำลังกายด้วยโยคะโดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเอง ควรนำไปประยุกต์ใช้กับนักศึกษาสถาบนัต่างๆ เพื่อการมีสุขภาพดีทั้งกายและจิตใจ This quasi-experimental research aimed to study the effectiveness of a yoga exercise program by applying self-effi cacy theory among female undergraduates. The experimental group was sophomores and the comparison group was third year female students of Faculty of Thai Traditional Medicine, Rajamangala University of Technology, Pathumthani Province. Each group comprised 35 students. The program included; improving yoga knowledge, self-effi cacy and outcome expectancy by lecture, VCD study, demonstration, group discussion, vicarious experiences from modeling, mastery experience, verbal persuasion, emotional motivation and practice with manual at home. The program was conducted for four weeks, three days/week, 90 minutes/day, totaling 12 sessions. The data were collected by using questionnaires and measuring physical and mental fi tness. Paired Sample t-test and Student’s test were used for data analysis. The research showed that after the intervention, the experimental group had a signifi cantly higher level of knowledge, perceived self-effi cacy, outcomes expectation for practicing yoga exercise, and yoga exercise behaviors than before the intervention and the comparison group (p<0.01), physical fi tness, signifi cantly higher fl exibility of shoulder and lower back muscles were found (p<0.001 and p<0.007, respectively) and stress was significantly lower than before (p<0.001 and p<0.045, respectively). These research results suggests that a yoga exercise program applying selfeffi cacy theory should be used for promoting yoga exercise behavior for undergraduates in order to promote physical and mental health.