ประสิทธิผลของโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาต่อความสม่ำเสมอในการรับประทานยาในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2

Abstract

วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาต่อความสม่ำเสมอในการรับประทานยาในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 รูปแบบการวิจัย : การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบสองกลุ่มวัดก่อน หลังการทดลอง และแบบเปรียบเทียบสองกลุ่ม วิธีดำเนินการวิจัย : กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ได้รับการรักษาที่คลินิกเบาหวานแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลเสนา ที่เข้าร่วมการทดลองสุทธิ 51 คน เป็นตัวอย่างกลุ่มควบคุม 25 คน กลุ่มทดลอง 26 คน กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ คือ ได้รับความรู้จากพยาบาลประจำคลินิกเป็นรายบุคคลเกี่ยวกับเบาหวานและการปฏิบัติตนเมื่อเป็นโรคเบาหวาน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาในการรับประทานยาระยะเวลา 12 สัปดาห์ ประกอบด้วยการให้ความรู้รายบุคคล การให้ความรู้รายกลุ่ม การฝึกทักษะ การแก้ไขปัญหาในการรับประทานยา การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการรับประทานยาและวิธีการแก้ไขปัญหาที่พบในชีวิตประจำวันได้รับคู่มือการแก้ไขปัญหาเมื่อใช้ยาเบาหวานชนิดกินและแบบบันทึกการรับประทานยาขณะอยู่บ้าน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติทดสอบค่าทีและการทดสอบวิลคอกซัน ผลการวิจัย : 1. ผู้ป่วยเบาหวานที่ได้รับโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาในการรับประทานยามีความสม่ำเสมอในการรับประทานยาสูงกว่าก่อนได้รับ โปรแกรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p< .001) 2. ผู้ป่วยเบาหวานที่ได้รับโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาในการรับประทานยามีความสม่ำเสมอในการรับประทานยาสูงกว่าผู้ป่วยเบาหวานที่ไม่ได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทาง สถิติ (p< .05) สรุปและข้อเสนอแนะ : พยาบาลและบุคลากรที่เกี่ยวข้องในการดูแลผู้ป่วยเบาหวานที่คลินิกเบาหวานสามารถนำโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการแก้ไขปัญหาในการรับประทานยาไปใช้ในระบบการดูแลผู้ป่วยที่คลินิกเบาหวาน เพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยเบาหวานตัดสินใจแก้ปัญหาที่พบในชีวิตประจำวันโดยใช้เหตุผลส่งผลให้รับ ประทานยาสม่ำเสมอเพิ่มขึ้น

Purpose: To study the effectiveness of promoting a problemsolving ability program for medication adherence in patients with type 2 diabetes. Design: Experimental research Methods: The sample comprised 51 diabetic patients who received services at the Diabetes Clinic of Sena Hospital in Phranakhon Si Ayutthaya Provence. Patients were randomly assigned into a control group of 25 and an experimental group of 26. The control group received routine nursing care which included dissemination of knowledge and self-care practices of diabetes. The experimental group received the problem-solving ability program regarding medication adherence for a 12-week period. The program was composed of four parts: provision of disease-specific knowledge; provision of problem-solving orientation; promotion of problem-solving skills and process; and promotion of transfer of past experience. The program activities included exchange of information, feelings, and experiences regarding medication intake; discussion of problems in medication intake among fellow patients with type 2 diabetes, and medication records. A t-test and the Wilcoxon Signed-Ranks Test were used for data analysis. Main findings: After receiving instruction in the program, the experimental group had higher scores for medication adherence at a statistical significance of p< .001. In addition, the experimental group had higher scores for medication adherence than the control group with a statistical significance of p< .05. Conclusion and recommendations: Based on the findings, the implementation of our problem-solving ability program in a nursing practice system at diabetic clinics should be promoted. This will promote confidence and rational decision-making in patients with type 2 diabetes, thus leading to increased medication adherence.