ปัญหาการปัสสาวะรดในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นและการเกิดปัญหาพฤติกรรม

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินความชุกของปัญหาปัสสาวะรดที่นอนในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้น และปัญหาพฤติกรรมในผู้ป่วยกลุ่มนี้เทียบกับผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นที่ไม่มีปัสสาวะรดที่นอน วัสดุและวิธีการ: กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมาธิสั้น (attention deficit hyperactivity disorder) ที่มีอายุตั้งแต่ 6-11 ปี และเข้ารับการศึกษาที่แผนกผู้ป่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี รวมทั้งสิ้น 136 คน แบบสอบถามที่ใช้ประกอบด้วยแบบคัดกรองปัญหาปัสสาวะรดที่นอนและแบบประเมินพฤติกรรมเด็ก (The Strengths and Difficulties Questionnaire: SDQ) ผลการศึกษา: พบผู้ป่วยมีปัญหาปัสสาวะรดที่นอนหลังอายุ 5 ปี ร้อยละ 20.59 ในจำนวนนี้เป็นผู้ป่วยที่มีอาการครบเกณฑ์การวินิจฉัยปัสสาวะรด ตาม DSM-IV ร้อยละ 11.03 ไม่พบความแตกต่างระหว่างเพศและระดับการศึกษารวมทั้งรายได้ของพ่อแม่ในผู้ป่วยทั้งสองกลุ่ม ไม่พบความสัมพันธ์กับประวัติปัสสาวะรดที่นอนในพ่อแม่ จากแบบประเมินพฤติกรรมเด็ก (SDQ) พบความสัมพันธ์ในหมวดพฤติกรรมเกเร (conduct problem) กับกลุ่มผู้ป่วยที่มีปัสสาวะรดที่นอนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่ไม่พบความแตกต่างของจุดแข็ง (strength score) ในผู้ป่วยทั้งสองกลุ่ม สรุป: ผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นที่มีปัสสาวะรดที่นอนจะสัมพันธ์กับปัญหาพฤติกรรมเกเร (conduct problem) มากกว่าผู้ป่วยที่ไม่มีปัสสาวะรดที่นอนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ การสอบถามถึงปัญหาปัสสาวะรดที่นอนในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นที่มาพบแพทย์ จึงมีความสำคัญในการวินิจฉัยและในการรักษาอย่างเหมาะสมตั้งแต่ระนะเริ่มต้น เพื่อลดผลกระทบต่อผู้ป่วยและครอบครัวต่อไป

Objective: To assess the prevalence of enuresis in children with attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) and to compare behavioral problems in ADHD children with and without enuresis. Method: The sample group was 136 ADHD children aged between 6-11 years who were on treatment at Child and Adolescent Psychiatric Clinic of Ramathibodi Hospital. Data collection from children’s parents was done by using two types of questionnaire; Enuresis-Screening Questionnaire and The Strengths and Difficulties Questionnaire (SDQ). Results: From a sample group of 136 ADHD children, approximately 20.59% of the group had enuresis after the age of 5 years. Only 11.03% of sample group had nocturnal enuresis that followed the DSM-IV diagnostic criteria. In the characteristic comparison between ADHD children with and without Enuresis, there were indifferences in gender, parents’ educational level, income as well as no correlation with history of enuresis in parents. SDQ showed that conduct problem scores in ADHD children with enuresis were significantly higher than the scores of the group without enuresis. However, there was no difference of strength scores between the two groups. Conclusion: ADHD children with enuresis had a greater correlation with conduct problem than ADHD children with enuresis. It’s highly essential that child and adolescent psychiatrists promptly detect problems and give a proper treatment since the early stage in order to mitigate effects on patients and families.