ภาษามือ: ภาษาของคนหูหนวก

Abstract

บทความนี้ประสงค์จะอธิบายให้ผู้อ่านเข้าใจคำนิยาม "คนหูหนวก" (Deaf และ deaf) ในมุมมองทางการแพทย์และสังคม และเข้าใจคำนิยาม "ภาษามือ" ว่าเป็นภาษาแม่ของคนหูหนวกรวมถึง ทราบความแตกต่างของภาษามือของประเทศต่างๆ รูปแบบการใช้ภาษามือในประเทศไทย ซึ่งได้แก่ ภาษาท่าทาง ภาษามือครอบครัว ภาษามือตามไวยากรณ์ภาษาไทย และภาษามือไทย ตลอดจนความหลายหลากของภาษามือไทยที่เกิดจากการใช้ที่แตกต่างกันตามปัจจัย อาณาบริเวณ เพศ และอายุ ความแตกต่างเหล่านี้ก่อให้เกิดปัญหาการใช้ภาษามือไทยมากกว่าการใช้ภาษาพูดไทย และอาจมากกว่าภาษามือในต่างประเทศ อย่างไรก็ดี ปัญหาเหล่านี้สามารถปรับปรุงและแก้ไขได้โดยการผลักดันเป็นนโยบายของรัฐบาลให้ทุกองค์กรที่เกี่ยวข้องสนับสนุนให้เด็กหูหนวก พ่อแม่ ผู้ปกครอง และล่ามภาษามือใช้ภาษามือไทยอย่างถูกต้อง

This paper describes the definitions of "Deaf/deaf" in English, which are from the medical and social views; also to describe that "sign language" is the Deaf mother tongue. It also describes the differences of foreign sign languages and the use of sign languages in Thailand including gesture, Home Sign, Sign Thai (sign as Thai speaking language) and Thai Sign Language; and the variation of Thai Sign Language which is used differently according to regional, gender and age factors. These differences caused the problems for Thai Sign Language more than spoken languages and maybe more than the foreign sign languages. However these problems can be improved and solved by pushing forward to establish the government policy and every organization concerned to encourage the Deaf children, parents, and interpreters to use Thai Sign Language correctly.