ผลของโปรแกรมเสริมสร้างแรงจูงใจในการดูแลตนเองต่อการดูแลตนเองและคุณภาพชีวิตในผู้ที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบกึ่งทดลองกลุ่มเดียววัดผลก่อนและหลังการทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมเสริมสร้างแรงจูงใจในการดูแลตนเองต่อการดูแลตนเอง และคุุณภาพชีวิตในผู้ที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว โดยใช้กรอบแนวคิดทฤษฎีระดับสถานการณ์ที่เฉพาะ เจาะจงเกี่ยวกับการดูแลตนเองของผู้ป่วยหัวใจล้มเหลว ร่วมกับการใช้กลยุทธ์การสัมภาษณ์เพื่อ เสริิมสร้้างแรงจููงใจในการเปลี่ยนแปลงพฤติิกรรม กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ที่่ได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ว่า มีภาวะหัวใจล้มเหลวและเข้ารับการรักษาโรงพยาบาลรามาธิบดีคัดเลือกคุณสมบัติตามเกณฑ์ที่กำหนด จำนวน 29 ราย กลุ่มตัวอย่างได้รับโปรแกรมเสริมสร้างแรงจูงใจในการดูแลตนเองทั้งหมด 3 ระยะ ระยะที่ 1 ส่งเสริมการรู้จักตนเอง กระตุ้น ให้เกิดความตระหนักของปัญหาสุขภาพและสร้างแรงจูงใจ ในการปรับเปลี่่ยนพฤติกรรม ระยะที่ 2 พัฒนาความรู้และทักษะในการดููแลตนเองในภาวะหััวใจ ล้้มเหลว ในสััปดาห์ที่ 1 ขณะผู้ป่วยอยู่ในโรงพยาบาล และระยะที่่ 3 ส่งเสริมการปฏิบัติพฤติกรรมอย่าง ต่อเนื่องด้วยการติดตามทางโทรศััพท์์หลัังจำหน่่าย สัปดาห์ละ 1 ครั้ง 4 สัปดาห์ เปิดช่องทางด่วนติดต่่อ ได้ 24 ชั่วโมง รวมระยะเวลาดำเนินโปรแกรม 6 สัปดาห์ การเก็บข้อมูลดำเนินการก่อนเข้าร่วมโปรแกรม สิ้นสุุดโปรแกรมทันที และสิ้นสุุดโปรแกรม 1 เดือน ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบวัดซ้ำทางเดียว ผลการวิจัยพบว่า ภายหลังเข้าร่วมโปรแกรม กลุ่มตัวอย่างมีคะแนน เฉลี่ยการดูแลตนเองและคะแนน เฉลี่ยคุุณภาพชีวิตหลังสิ้นสุดโปรแกรมทันที หลังสิ้นสุุดโปรแกรมมาแล้ว 1 เดือน สูงกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติผลของ โปรแกรมเสริมสร้างแรงจููงใจในการดููแลตนเองก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ดี สามารถนำไปใช้เป็นแนวทางใน การปรับเปลียนพฤติกรรมการดูแลตนเองเพื่อควบคุมการเกิดอาการกำเริบของโรคเพื่อส่งเสริมให้ คุณภาพชีวิตดีขึ้น

The purpose of this quasi-experimental study, using one group with pretest-posttest design with repeated measures, was to examine the effects of a motivation for self-care program on self-care and quality of life in persons with heart failure. The Situation-Specific Theory of Heart Failure Self-Care, combined with the motivation interview technique, was used as the theoretical framework of the study. Twenty-nine persons with heart failure during hospitalization were recruited by purposive sampling based on the inclusion criteria. The program consisted of three phases: Phase I: Promoting self-awareness on health status and motivating health behavior modification; Phase II: Developing self-care abilities and skill training for heart failure self-care in the first during hospitalization, and Phase III: Empowering continuous self-care in heart failure using home telephone counselling after discharge once a week for four times with the Hotline service for 24 hours for the emergency case, in a total of six weeks. Data collection was done three times: before the program intervention, after completion of the program, and one month after completion of the program. Descriptive statistics and one-way repeated measures analysis of variance were used to analyze the data. The study findings showed that the mean scores of self-care and quality of life after completion of the program, and one month after completion of the program were significantly higher than those before entering the program. The findings show the effectiveness of the motivational for self-care program. Therefore, the motivation for self-care program should be implemented to improve self-care behavior in controlling heart failure exacerbation and promote the quality of life in persons with heart failure.