ผลของโปรแกรมการจัดการความเครียดสำหรับญาติผู้ป่วยวิกฤตต่อความเครียดของญาติ

Abstract

การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง (quasi-experimental research) ชนิดหนึ่งกลุ่ม วัดก่อนและหลังการทดลอง (one group pretest-posttest design) เพื่อศึกษาผลของโปรแกรม การจัดการความเครียดสำหรับญาติผู้ป่วยวิกฤตต่อการลดความเครียดของญาติผู้ป่วยวิกฤต โดย ใช้ทฤษฎีภาวะวิกฤตของอกิลเลร่า (1998) เป็นกรอบแนวคิดในการวิจัย โดยเลือกกลุ่มตัวอย่าง แบบเฉพาะเจาะจง กลุ่มตัวอย่างเป็นญาติของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษา ณ หออภิบาลผู้ป่วยวิกฤต ศัลยกรรม โรงพยาบาลระดับตติยภูมิ ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม ถึงเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2554 จำนวน 30 ราย กลุ่มตัวอย่างได้รับการพยาบาลตามโปรแกรมการจัดการความเครียดสำหรับญาติผู้ป่วย วิกฤต พร้อมกับคู่มือการจัดการความเครียดสำหรับญาติผู้ป่วยวิกฤตที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น เครื่องมือ ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล และแบบวัดความเครียดของญาติผู้ป่วยวิกฤต วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติบรรยาย สถิติทดสอบที และการทดสอบวิลคอกซอน ผลการศึกษา พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีคะแนนความเครียดหลังได้รับโปรแกรมลดลงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญ ทางสถิติ ผลการศึกษาครั้งนี้สามารถนำไปใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาคุณภาพการพยาบาลเพื่อ ตอบสนองความต้องการและช่วยเหลือญาติผู้ป่วยวิกฤตในการจัดการความเครียดอย่างมีประสิทธิภาพ

The present study was quasi-experimental research with a one-group pretest-posttest design that aimed at investigating the effect of a stress management program for relatives of critically ill patients on relatives’ stress. The crisis theory of Aguilera (1998) was employed as the conceptual framework of the study. The sample was selected by means of purposive sampling. They were 30 relatives of critically ill patients who were admitted into the surgical intensive care unit of a tertiary hospital from July to November 2011. The subjects received the stress management program and a manual for stress management for relatives of critically patients developed by the researchers. The instruments used in data collection consisted of a demographic characteristics questionnaire and the stress of relatives of critically ill patent questionnaire. Data were analyzed by means of descriptive statistics, t-test, and Wilcoxon Signed-Rank test. The study findings revealed that the subjects’ mean score of stress obtained after participation in the program was lower than that obtained before participation in the program with statistical significance. The findings of this study could be used as a guideline to develop nursing care quality to respond to needs of relatives of critically ill patients to help them cope with stress effectively.