ความชุกและปัจจัยที่เชื่อมโยงกับการเกิดอุบัติเหตุต่อฟันแท้ในเด็กที่รับการรักษาที่คลินิกทันตกรรมเด็ก คณะทันตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล: การศึกษาย้อนหลัง 6 ปี

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อหาความชุกของการเกิดอุบัติเหตุต่อฟันแท้ในเด็ก สาเหตุและปัจจัยที่เกี่ยวข้องในการเกิดอุบัติเหตุและการได้รับการรักษาของผู้ป่วย วัสดุอุปกรณ์และวิธีการศึกษา: เป็นการวิจัยแบบย้อนกลับ โดยค้นข้อมูลจากแฟ้มผู้ป่วยเด็กที่มารักษาที่คลินิกทันตกรรมเด็ก คณะทันตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ระหว่างปี พ.ศ. 2548 ถึง 2554 นอกจากนี้ยังใช้แบบสอบถามเพื่อเก็บข้อมูลพ้นฐานของผู้ป่วยเด็ก “ด้แก เพศและอายุ และข้อมูลพื้นฐานของผู้ปกครอง ได้แก่ อาชีพ รายได้ต่อเดือน สาเหตุและสถานที่เกิดอุบัติเหตุรวมทั้งการรับการรักษาของผู้ป่วย ประเมินข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ยด้วยสถิติเชิงพรรณนา และหาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยต่างๆ กับความชุกของการเกิดอุบัติเหตุด้วยสถิติไคว์สแควร์และฟิชเชอร์ที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 ผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างมีทั้งหมด 58 คน โดยมีเด็กชาย ร้อยละ 62 เด็กหญิง ร้อยละ 38 มีช่วงอายุระหว่าง 6.12 ปี อายุเฉลี่ยเท่ากับ 9.3 ปี จำนวนซี่ฟันที่เกิดอุบัติเหตุทั้งสิ้น 118 ซี่ อายุที่พบการเกิดอุบัติเหตุต่อฟันสูงสุดคืออายุระหว่าง 8-9 ปี (ร้อยละ 38) สาเหตุของการเกิดอุบัติเหตุมากที่สุดคือหกล้ม (ร้อยละ 68) โดยส่วนมากเกิดที่บ้าน (ร้อยละ 52) อุบัติเหตุต่อฟันมีความชุกสูงสุดคือ การแตกหักของเคลือบฟันและเนื้อฟันที่เผยเนื้อเยื่อในโพรงฟัน (complicated/uncomplicated crown fracture) โดยคิดร้อยละ 55 โดยฟันตัดแท้ซี่กลางบนเป็นซี่ที่ได้รับอุบัติเหตุมากที่สุด (ร้อยละ 75) เด็กส่วนใหญ่ในกลุ่มตัวอย่างมีอุบัติเหตุต่อฟันจำนวน 2 ซี่ คิดเป็นร้อยละ 43 เด็กที่ได้รับการรักษาฉุกเฉินคิดเป็นร้อยละ 66 โดยเด็กกลุ่มตัวอย่างนี้ส่วนใหญ่จะไปพบทันตแพทย์หลังเกิดอุบัติเหตุในระยะเวลาระหว่าง 1-3 เดือน คิดเป็นร้อยละ 29 บทสรุป: ความชุกของการเกิดอุบัติเหตุต่อฟันที่สูงที่สุด ได้แก่ การแตกหักของเคลือบฟันและเนื้อฟันที่เผยเนื้อเยื่อในโพรงฟัน โดยฟันตัดซี่กลางบนเป็นซี่ที่ได้รับอุบัติเหตุมากที่สุด โดยผู้ป่วยส่วนมากไม่ได้รับการรักษาฉุกเฉินแม้จะได้รับอุบัติเหตุต่อฟันหลายซี่พร้อมๆกัน ก็ตาม

Objective: The objective of this study was to determine the prevalence of traumatic dental injuries (TDI) in Thai children. Treatment records of the children who came to the Pediatric dental clinic, Faculty of Dentistry, Mahidol University from year 2005 to 2011 as well as the treatment were evaluated. Materials and methods: This was a retrospective study carried out by collecting data from patientûs records. Also, the questionnaires were sent out to the parents to obtain information for analyzes the factors associated with TDI and treatment received. Data were analyzed using descriptive analysis for mean and average number. Chi square or Fisherûs exact tests were used to evaluate the associations between those factors and the prevalence of TDI at p<0.05. Results: The number of participants was 58. Sixty two per cent of those were male and 38% were female. Age ranged between 6-12 yrs. The mean age was 9.3 yrs. The total traumatic teeth were 118. Children aged 8-9 yrs old presented the highest TDI prevalence (38%). Falling is the most common cause (68%). Most of the incidence happened at home (52%). Complicated/uncomplicated crown fracture was the most common (55%). Maxillary central incisors were the most affected (75%). Most of the subjects had two traumatic teeth (43%). Sixtysix percent of them received an emergency treatment. Most of them want to the dentist after 1 to 3 month (29%). Conclusion: The highest TDI prevalence was complicated/uncomplicated crown fracture. Maxillary central incisors were the most common traumatic teeth. Most of the subjects rarely went to the dentist right after the incident even they had multiple traumatic teeth.