Prevalence of Influenza Virus Type and Subtype at Siriraj Hospital, Bangkok, Thailand During 2013 - 2017

Abstract

Background: Influenza A (pandemic and seasonal H1/H3) and influenza B viruses were the predominant circulating seasonal influenza strains. Following its massive outbreak in 2009 globally, including Thailand, influenza A (H1N1) pdm09 viruses have replaced the previous seasonal H1 strain and become one of the circulating strains ever since. Both influenza A and B viruses are highly contagious and potentially cause respiratory illness ranging from mild to severe. Objective: To determine the prevalence of types and subtypes of circulating influenza virus strains in Bangkok, Thailand during 2013 - 2017. Methods: The 4385 nasopharyngeal wash specimens were collected from patients presented with influenza-like illness from January 2013 to December 2017 at Siriraj Hospital, Bangkok, Thailand. Influenza virus types and subtypes were determined using real-time RT-PCR technique. Clinical characteristics of patients infected with influenza A viruses and influenza B virus were compared and analyzed. Results: Of 4385 nasopharyngeal wash specimens, the prevalence of influenza virus infection during 2013 - 2017 was 18.22% (n = 799). Of 799 influenza-positive samples, 608 (76.09%) and 191 (23.90%) samples were positive for influenza A and influenza B viruses, respectively. Most patients were presented with fever, cough, and runny nose; however, patients infected with influenza A virus generally had higher severity than those with influenza B virus infection (P < .05). Conclusions: The findings provided the characteristics of influenza virus types and subtypes at Siriraj Hospital, Bangkok, Thailand during 2013 - 2017. Sporadic cases of influenza occurred all year round, but the incidence peaked in March 2014 and August 2017. The outcomes of this study are potentially useful for prevention, treatment, and disease monitoring.

บทนำ: การระบาดตามฤดูกาลของไวรัสไข้หวัดใหญ่ส่วนใหญ่เกิดจากไวรัสไข้หวัดใหญ่ชนิด A (สายพันธุ์ A/H1N1/2009 และสายพันธุ์ seasonal H1 และ H3) และไข้หวัดใหญ่ชนิด B โดยภายหลังการระบาดทั่วโลกครั้งใหญ่ของสายพันธุ์ A/H1N1/2009 ในปี พ.ศ. 2552 สายพันธุ์ดังกล่าวได้เข้ามาแทนที่ seasonal H1 เดิมและถูกพบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน ไวรัสไข้หวัดใหญ่ชนิด A และ B สามารถติดต่อแพร่กระจายได้ง่ายและก่อโรคติดเชื้อในระบบทางเดินหายใจได้ตั้งแต่มีอาการเล็กน้อยไปจนถึงอาการรุนแรง วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาหาความชุกของชนิดและชนิดย่อยของเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ ในกรุงเทพฯ ประเทศไทย ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2556 - 2560 วิธีการศึกษา: การรวบรวมข้อมูลการติดเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่และจำแนกเชื้อระหว่างปี พ.ศ. 2556 - 2560 โดยใช้เทคนิคทางอณูโมเลกุลด้วยวิธี real-time RT-PCR ในการวิเคราะห์จำแนกสายพันธุ์ของเชื้อไวรัสและเปรียบเทียบข้อมูลอาการทางคลินิกของผู้ป่วยที่ติดเชื้อไข้หวัดใหญ่ชนิด A และชนิด B ผลการศึกษา: สิ่งส่งตรวจจำนวนทั้งหมด 4,385 ตัวอย่าง จากผู้ป่วยที่มีอาการคล้ายไข้หวัดใหญ่ตั้งแต่เดือนมกราคม พ.ศ. 2556 ถึงเดือนธันวาคม พ.ศ. 2560 พบว่า ความชุกของเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ร้อยละ 18.22 (799 ตัวอย่าง) โดยเป็นเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ชนิด A จำนวน 608 ตัวอย่าง (ร้อยละ 76.09) และไข้หวัดใหญ่ชนิด B จำนวน 191 ตัวอย่าง (ร้อยละ 23.90) ผู้ป่วยส่วนใหญ่มาด้วยอาการไข้ ไอ น้ำมูก โดยผู้ป่วยที่ติดเชื้อไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A จะมีอาการรุนแรงกว่าไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ B สรุป: เชื้อไข้หวัดใหญ่ชนิด A และ B เกิดขึ้นเป็นระยะๆ ตลอดทั้งปี แต่มีอุบัติการณ์เกิดขึ้นสูงในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2556 และเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2560 ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการดูแนวโน้มของชนิดเชื้อไข้หวัดใหญ่ เพื่อป้องกัน รักษา และเฝ้าระวัง รวมถึงเป็นแนวทางสำหรับการผลิตวัคซีน