Psychomotor effects of exercise in blind, deaf, and non-handicapped adolescents
Issued Date
1999
Copyright Date
1999
Resource Type
Language
eng
File Type
application/pdf
No. of Pages/File Size
xii, 152 leaves
ISBN
9746628801
Access Rights
open access
Rights
ผลงานนี้เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยมหิดล ขอสงวนไว้สำหรับเพื่อการศึกษาเท่านั้น ต้องอ้างอิงแหล่งที่มา ห้ามดัดแปลงเนื้อหา และห้ามนำไปใช้เพื่อการค้า
Rights Holder(s)
Mahidol University
Bibliographic Citation
Thesis (M.Sc. (Physiology of Exercise))--Mahidol University, 1999
Suggested Citation
Supalak Khemthong Psychomotor effects of exercise in blind, deaf, and non-handicapped adolescents. Thesis (M.Sc. (Physiology of Exercise))--Mahidol University, 1999. Retrieved from: https://repository.li.mahidol.ac.th/handle/20.500.14594/103614
Title
Psychomotor effects of exercise in blind, deaf, and non-handicapped adolescents
Alternative Title(s)
ผลของการออกกำลังกายต่อระบบประสาทการเคลื่อนไหวในวัยรุ่นปกติกับวัยรุ่นที่พิการทางการมองเห็นหรือการได้ยิน
Author(s)
Abstract
This research revealed some neuronal adaptations to long term physical activity in adolescents with visual or auditory deprivations and in non-handicapped adolescents. A groups of 72 male adolescents(aged between 15 to 18 years) with a randomized degree of congenital blindness and deafness was compared to 27 non handicapped students. Each group was divided into athlete(-A) and non-athtete(NA) subjects or into the high level of maximal oxygen consumption(H-) or low level of maximal oxygen consumption(L-) after 3-6 months of typical activity or after 4 months of mild intensity endurance training. Some psychophysiological tasks like non-verbal, verbal, and tactile memory tests were created and tested for reliability in 30 male normal extra-subjects before they were used in testing the above subjects. The physical fitness tests and several neurophysiological assessments, for instance visual, auditory, tactile, choice reaction times, were investigated and confirmed by statistical groupings of high and low maximum oxygen consumption. These results indicated that high physical fitness in male adolescents was effective in improving all reaction times of normal subjects whereas an optimal program promoted visual or auditory adaptation in the deaf or blind athletes respectively, but not in the temporary occlusions in normal athletes. Tactile processing was enhanced less than the visual system in the fit deaf while the enhancement of auditory adaptation in the fit blind was similar to that of the tactile system. Some compensations from the skilled movements in the exercised blind were the leg speed faster than the hand speed at the right side, whereas the exercised deaf had left hand strength greater than right hand strength. Moreover, all the exercise groups experienced similar improvement in the higher cognitive functions, though only the normal subjects improved in verbal counting Blind responded in a shorter time in the verbal counting and memory times white deaf responded in a shorter time in the non-verbal memory time; consequently, both groups displayed high scores of tactile working memory. On the other hand, the non-exercised control groups had no significant improvement. Previous study suggests that adequate physical activity during early brain development could compensate for some sedentary handicapped life, especially the psychomotor performance which was associated with the physical fitness status and the physical conditioning exercise at the optimal intensity-frequency-duration-mode. Moreover, the other important factor was the opportunity for sensory-motor integration through home and school activities. The learning experiences of the intact vision or hearing subjects and the cognitive maturation before late adolescence will be enhanced by a suitable environment, and suitable amount of exercise.
การวิจัยนี้แสดงให้เห็นการปรับตัวทางสมรรถภาพร่างกายและระบบประสาท และกล้ามเนื้อต่อกิจกรรมการเคลื่อนไหวทางร่างกายระยะเวลานานในคนที่สูญเสียอวัยวะ ทางการมองเห็นหรือการได้ยินเทียบกับบุคคลปกติ และวิเคราะห์ผลของการเล่นกีฬาหรือ ออกกำลังกายต่อตัวแปรข้างต้น โดยศึกษาวัยรุ่นชายอายุ 15-18 ปี จำนวน 72 คน ที่มี ความพิการทางการมองเห็นหรือทางการได้ยินตั้งแต่กำเนิดและที่ไม่มีความพิการ ทั้งนี้ ประกอบด้วยกลุ่มที่ฝึกและไม่ฝึกซ้อมกีฬาและจัดกลุ่มตามระดับของการใช้ออกซิเจนสูงสุด (สูงและต่ำ) โดยได้สัมภาษณ์หาข้อมูลกิจกรรมในยามว่างและการเล่นกีฬาที่เน้นความ อดทนในช่วง 3-6 เดือนก่อนการทดลอง สำหรับแบบทดสอบเกี่ยวกับความจำต่าง ๆ ซึ่ง คิดค้นใหม่ได้รับการหาความเที่ยงตรงของเครื่องมือจากนักเรียนชายที่ไม่ใช่กลุ่มทดลอง อีก 30 คนจนแน่ใจก่อนนำมาใช้วิจัยในอาสาสมัครข้างต้น ข้อมูลถูกวิเคราะห์ทางสถิติ และยืนยันด้วยการเปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีการจัดกลุ่มจากการวัดระดับการใช้ออกซิเจน สูงสุด จะเห็นได้ว่านักกีฬาคนปกติมีสมรรถภาพทางร่างกายสูงมีความไวของประสาทต่อ การกระตุ้นทุกระบบ ขณะที่นักกีฬาที่พิการจะมีการปรับตัวทางระบบประสาทการมองเห็น หรือการได้ยินทดแทนแต่ไม่เท่าเทียมกับนักกีฬาปกติที่มีการทดลองขณะปิดตาหรือปิดหู ชั่วคราว ระบบรับสัมผัสมีการพัฒนาน้อยกว่าการพัฒนาของระบบการมองเห็นในกลุ่มที่ พิการทางการได้ยินขณะที่การพัฒนาระบบรับสัมผัสใกล้เคียงกับการพัฒนาระบบการได้ยิน ในกลุ่มที่พิการทางการมองเห็น นอกจากนี้ยังพบว่าการออกกำลังกายช่วยทำให้ความเข้าใจ ต่อการฟัง-พูด-อ่าน-เขียน-สัมผัส ได้ดีขึ้นในคนพิการทางการมองเห็นและทางการได้ยิน ข้อมูลนี้บ่งชี้ว่าการออกกำลังกายอาจช่วยให้ผู้พิการมีชีวิตที่เป็นปกติสุขมากขึ้นถ้าออก กำลังกายอย่างเพียงพอในสัดส่วนที่เหมาะสมร่วมกับการจัดสิ่งแวดล้อมที่ดีในช่วงแรกเกิด จนถึงช่วงเจริญวัยของพัฒนาการการมองเห็นและการได้ยิน
การวิจัยนี้แสดงให้เห็นการปรับตัวทางสมรรถภาพร่างกายและระบบประสาท และกล้ามเนื้อต่อกิจกรรมการเคลื่อนไหวทางร่างกายระยะเวลานานในคนที่สูญเสียอวัยวะ ทางการมองเห็นหรือการได้ยินเทียบกับบุคคลปกติ และวิเคราะห์ผลของการเล่นกีฬาหรือ ออกกำลังกายต่อตัวแปรข้างต้น โดยศึกษาวัยรุ่นชายอายุ 15-18 ปี จำนวน 72 คน ที่มี ความพิการทางการมองเห็นหรือทางการได้ยินตั้งแต่กำเนิดและที่ไม่มีความพิการ ทั้งนี้ ประกอบด้วยกลุ่มที่ฝึกและไม่ฝึกซ้อมกีฬาและจัดกลุ่มตามระดับของการใช้ออกซิเจนสูงสุด (สูงและต่ำ) โดยได้สัมภาษณ์หาข้อมูลกิจกรรมในยามว่างและการเล่นกีฬาที่เน้นความ อดทนในช่วง 3-6 เดือนก่อนการทดลอง สำหรับแบบทดสอบเกี่ยวกับความจำต่าง ๆ ซึ่ง คิดค้นใหม่ได้รับการหาความเที่ยงตรงของเครื่องมือจากนักเรียนชายที่ไม่ใช่กลุ่มทดลอง อีก 30 คนจนแน่ใจก่อนนำมาใช้วิจัยในอาสาสมัครข้างต้น ข้อมูลถูกวิเคราะห์ทางสถิติ และยืนยันด้วยการเปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีการจัดกลุ่มจากการวัดระดับการใช้ออกซิเจน สูงสุด จะเห็นได้ว่านักกีฬาคนปกติมีสมรรถภาพทางร่างกายสูงมีความไวของประสาทต่อ การกระตุ้นทุกระบบ ขณะที่นักกีฬาที่พิการจะมีการปรับตัวทางระบบประสาทการมองเห็น หรือการได้ยินทดแทนแต่ไม่เท่าเทียมกับนักกีฬาปกติที่มีการทดลองขณะปิดตาหรือปิดหู ชั่วคราว ระบบรับสัมผัสมีการพัฒนาน้อยกว่าการพัฒนาของระบบการมองเห็นในกลุ่มที่ พิการทางการได้ยินขณะที่การพัฒนาระบบรับสัมผัสใกล้เคียงกับการพัฒนาระบบการได้ยิน ในกลุ่มที่พิการทางการมองเห็น นอกจากนี้ยังพบว่าการออกกำลังกายช่วยทำให้ความเข้าใจ ต่อการฟัง-พูด-อ่าน-เขียน-สัมผัส ได้ดีขึ้นในคนพิการทางการมองเห็นและทางการได้ยิน ข้อมูลนี้บ่งชี้ว่าการออกกำลังกายอาจช่วยให้ผู้พิการมีชีวิตที่เป็นปกติสุขมากขึ้นถ้าออก กำลังกายอย่างเพียงพอในสัดส่วนที่เหมาะสมร่วมกับการจัดสิ่งแวดล้อมที่ดีในช่วงแรกเกิด จนถึงช่วงเจริญวัยของพัฒนาการการมองเห็นและการได้ยิน
Description
Physiology of Exercise (Mahidol University 1999)
Degree Name
Master of Science
Degree Level
Master's degree
Degree Department
Faculty of Science
Degree Discipline
Physiology of Exercise
Degree Grantor(s)
Mahidol University