การสอนขับร้องเพลงคลาสสิกตามแนวการสอนของอาจารย์ดุษฎี พนมยงค์ (ศิลปินแห่งชาติ)

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการสอนขับร้องเพลงคลาสสิกตามแนวการสอนของ อาจารย์ดุษฎี พนมยงค์ ศิลปินแห่งชาติ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยศึกษาจากการสัมภาษณ์อาจารย์ดุษฎี พนมยงค์ ถึงการสอนรวมถึงการเข้าสังเกตการสอนและศึกษาการเรียนขับร้องของลูกศิษย์ปัจจุบัน และการสัมภาษณ์ จากลูกศิษย์ที่เคยเรียนและผ่านการสอบร้องเพลงในช่วง พ.ศ. 2549-2559 จานวน ผลการวิจัย พบว่า เทคนิคสำคัญที่เป็นหัวใจหลักของการสอนขับร้องเพลงคลาสสิกของอาจารย์ดุษฎี พนมยงค์ การร้องแบบเบลคานโตที่มุ่งเน้นการกาหนดลมหายใจและสามารถทำให้ประโยคเพลงนั้นต่อเนื่องสวยงาม โดยใช้การควบคุมและความสัมพันธ์กับอวัยวะทุกส่วนของร่างกาย ผ่านการฝึกบทเพลง ในยุคสมัยต่างๆ และภาษา ที่หลากหลาย เช่น ภาษาอิตาเลียน ภาษาฝรั่งเศส และภาษาเยอรมัน อีกทั้งอาจารย์ดุษฎี พนมยงค์ ยังส่งเสริมให้ผู้เรียนได้ฝึกแสดงความสามารถการร้องเพลงต่อหน้าสาธารณชนโดยมีการจัดการแสดงคอนเสิร์ตและมีการสอบวัดประเมินผลทุกปี

The objective of this research was to study Professor Dusdi Banomyong's Method of teaching classical singing. A sample population was selected from among Professor Banomyong's former and current students. All the selected students were in the process of classical singing examination training for Trinity Guildhall voice exam. Data were collected through in-depth interview with the Professor and her students and through class observation. Data analysis was done using the Theory of classical singing analysis, music education and music methodology. It was found that the most important technique used in teaching was the Bel Canto technique which focuses on the breath control alongside voice control projection using the whole body. Teaching repertoire was widely from early age to modern period and included many languages. Students were encouraged to participate in public performances twice a year and take classical singing exam every year