ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกันโรคเท้าช้างในผู้อพยพชาวเมียนมาร์ จังหวัดสมุทรสาคร

Abstract

ภูมิหลัง: โรคเท้าช้างเป็นโรคที่เกิดจากพยาธิตัวกลม มียุงเป็นพาหะนำโรค จากการสำรวจโรคเท้าช้างในแรงงานต่างชาติ พบว่าแรงงานเมียนมาร์ มีการติดเชื้อโรคเท้าช้างสูงสุด โดยผู้ติดเชื้อโรคเท้าช้างร้อยละ 88.0 จะไม่แสดงอาการ ทำให้มีโอกาสนำเชื้อโรคเท้าช้างสายพันธุ์เมียนมาร์เข้ามาแพร่สู่คนในชุมชน หากไม่มีการป้องกัน ดังนั้นพฤติกรรมการป้องกันตนเองของผู้อพยพชาวเมียนมาร์จึงมีความสำคัญที่จะป้องกันการแพร่กระจายโรคเท้าช้างอาจกลับมาเป็นปัญหาทางสาธารณสุขของประเทศอีก วัตถุประสงค์: เพื่อวัดระดับพฤติกรรมการป้องกันและค้นหาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกันโรคเท้าช้างในผู้อพยพชาวเมียนมาร์ จังหวัดสมุทรสาคร วิธีการศึกษา: เป็นการศึกษาภาคตัดขวางที่ใช้แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างสัมภาษณ์ผู้อพยพชาวเมียนมาร์อายุ 18 ปีขึ้นไป ที่อาศัยอยู่ในอำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาครโดยสุ่มตัวอย่างแบบ two-stage stratified cluster sampling และ probability proportion to size (PPS) ได้กลุ่มตัวอย่าง ทั้งหมด 939 ราย ผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ร้อยละ 96.9 มีพฤติกรรมการป้องกันอยู่ในระดับที่ควรปรับปรุง ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกัน ได้แก่ อายุโดยพบว่าอายุ < 20 ปี มีคะแนนพฤติกรรมป้องกันต่ำที่สุด (B = -2.227, p<0.001) ลักษณะงาน โดยพบว่าผู้ที่มีงานรายวันมีคะแนนพฤติกรรมสูงกว่าผู้ที่ว่างงาน (B = 1.596, p<0.001) และการรับรู้ประโยชน์ที่จะได้รับมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับพฤติกรรมการป้องกันด้วย (B = 0.216, p = 0.010) สรุปผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความรู้เรื่องการติดต่อและการป้องกันโรค ฉะนั้นควรเพิ่มการรับรู้ประโยชน์ในการป้องกันตนเองให้ผู้อพยพชาวเมียนมาร์ เพื่อให้เกิดพฤติกรรมการป้องกันยุงและการทำลายแหล่งพันธุ์ยุงโดยเฉพาะในกลุ่มว่างงาน