The application of universal measures in Thai Copyright Law

Abstract

The objectives of this research were to analyze the problems and obstacles of enforcing the Copyright Act B.E.2537 in order to apply suitable measures of the International Copyright Act to the Thai context. Qualitative and quantitative research design were used in this study. The sample consisted of 570 individuals. The research instruments were in-depth interviews, focus group discussions, and questionnaires. Subjects were divided into sub groups; 20 executives and experts, 150 staff members, and 400 individual from the public. The results of the research reveal that the Copyright Act B.E.2537 had prejudiced enforcement in 4 main areas as follows: (1) The severe penalty could not effectively apply to minor infringement and could not stop violations of the law. (2) The injured person tends to use Criminal rather than Civil action in order to avoid complicated procedures, which is against the fundamental principles of the Copyright protection. (3) The problems caused by the copyright owner entrap the offender to commit the crime. (4) The lack of understanding of Thai in the Copyright Act. The suitable measures of the International Copyright Act that should apply to Thai s are (1) The measure that only commercial scale piracy should be prosecuted as a criminal case while the minute piracy should not be prosecuted in the criminal court and the small scale piracy should be a compoundable offence with specific conditions. (2) The punitive damages should be applied to commercial scale piracy. And (3) The control operation of Enforcement officers should be applied to commercial scale piracy. The result of the application of measures from the International Copyright Act to five Thai Justice Organizations indicated that Thai officers, on average, agreed that the application was suitable (mean 3.30 standard deviation .35) and they were not different from the application of international laws (F=1.545, p-value=.192). Recommendations for this research are as follows: (1) The amendment of the Copyright Act B.E.2537 ; the promulgation of the Exoneration in minute piracy cases, an innocent action should have no criminal penalty, the Exhaustion of Rights, the promulgation of double Restitution, and specific regulations for officers' entrapment. (2) The Thai Government should promote Intellectual property in terms of using copyright for commerce such as; the presentation of Thai tradition and indigenous knowledge values to global markets, the stipulating of laws in limiting the exclusive rights of the copyright holder and reducing the exclusive rights of the products. (3) The adjustment of Thais' attitude on the use of the copyright infringing products.

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการวิเคราะห์สภาพปัญหาและอุปสรรคจากการบังคับใช้พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 เพื่อหาแนวทางการนำมาตรการทางกฎหมายสากลมาประยุกต์ใช้ในกฎหมายลิขสิทธิ์ไทยให้เหมาะสม ผู้วิจัยเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการสนทนากลุ่มและสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้บริหารและผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายลิขสิทธิ์ จำนวน 20 คน และเชิงปริมาณโดยใช้แบบสอบถามกับเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติงานคดีลิขสิทธิ์ จำนวน 150 คน และประชาชน จำนวน 400 คน ประกอบการวิจัยเอกสารและการสังเกตการณ์ภาคสนาม ผลการวิจัยพบว่าพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มีสภาพปัญหาด้านการบังคับใช้ที่ก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรม 4 ประเด็นหลัก ได้แก่ 1.บทลงโทษทางอาญาที่รุนแรงไม่สอดคล้องกับพฤติกรรมการละเมิดลิขสิทธิ์เล็กๆน้อยๆ และไม่สามารถปราบปรามการกระทำผิดได้ 2. ผู้เสียหายไม่ดำเนินคดีแพ่งเพราะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากแต่เลือกใช้การดำเนินคดีอาญาส่งผลต่อหลักการพื้นฐานในการคุ้มครองลิขสิทธิ์ 3. ปัญหาที่เกิดจากการล่อให้กระทำความผิดหรือล่อซื้อจากฝ่ายผู้เสียหาย 4.ประชาชนยังขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการกระทำความผิดฐานละเมิดลิขสิทธิ์สำหรับมาตรการทางกฎหมายสากลที่จะนำมาประยุกต์ใช้ในกฎหมายลิขสิทธิ์ไทยได้อย่างเหมาะสมมี 3 มาตรการได้แก่ 1. มาตรการจำกัดระดับความรุนแรงให้การกระทำละเมิดลิขสิทธิ์เพื่อการค้าเท่านั้นเป็นความผิดทางอาญามีการแบ่งแยกระดับการกระทำผิดออกเป็น 3 ระดับ ระดับที่ 1 พฤติกรรมการละเมิดลิขสิทธิ์เล็กๆ น้อยๆ พบว่าไม่ควรมีโทษทางอาญาระดับที่ 2 พฤติกรรมการละเมิดลิขสิทธิ์เพื่อการค้าขนาดเล็กพบว่าควรเป็นความผิดอาญาที่สามารถยอมความได้แต่ให้ปฏิบัติตามเงื่อนไขก่อนคดีอาญาระงับระดับที่ 3 พฤติกรรมการละเมิดลิขสิทธิ์เพื่อการค้าขนาดใหญ่ที่มีปริมาณในเชิงพาณิชย์ให้เป็นความผิดต่อรัฐยอมความไม่ได้ 2. มาตรการลงโทษทางแพ่งให้หนักขึ้น พบว่า ควรนำมาใช้กับการละเมิดลิขสิทธิ์เพื่อการค้า 3. มาตรการควบคุมการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่และสายลับพบว่าควรนำมาใช้กับการละเมิดลิขสิทธิ์เพื่อการค้าขนาดใหญ่ที่มีปริมาณในเชิงพาณิชย์ทั้งนี้การนำมาตรการทางกฎหมายสากลมาประยุกต์ใช้กับหน่วยงานในกระบวนการยุติธรรมไทยจำนวน 5 หน่วย นั้น เจ้าหน้าที่ในกระบวนการยุติธรรมเห็นด้วยว่ามีความเหมาะสมแล้วในระดับปานกลาง (ค่าเฉลี่ย 3.30 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน .35) และมีความคิดเห็นเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายสากล ไม่แตกต่างกัน (F = 1.545, p-value = .192) ข้อเสนอแนะที่ได้จากการวิจัยมี 3 ประเด็นหลัก ได้แก่ 1. แก้ไขพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 บัญญัติ ข้อยกเว้นความรับผิดให้พฤติกรรมการละเมิดลิขสิทธิ์เล็กๆน้อยๆ การละเมิดลิขสิทธิ์โดยไม่รู้ ไม่มีโทษทางอาญากำหนดให้มีความระงับไปซึ่งลิขสิทธิ์ กำหนดให้ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์จ่ายค่าเสียหายเป็นสองเท่าและออกข้อบังคับการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการล่อซื้อสินค้าละเมิดลิขสิทธิ์ 2.นโยบายรัฐบาลต้องส่งเสริมการใช้ประโยชน์จากทรัพย์สินทางปัญญาใน เชิงพาณิชย์ เช่น การสร้างมูลค่าภูมิปัญญาไทยนำเสนอวัฒนธรรมไทยต่อประชาคมโลกและรัฐบาลต้องออกกฎหมายจำกัดสิทธิผูกขาดของเจ้าของสิทธิลดอำนาจผูกขาดในตัวสินค้า 3. ประชาชนต้องปรับทัศนคติเกี่ยวกับการใช้สินค้าละเมิดลิขสิทธิ์