สิทธิมนุษยชนในกระบวนการยุติธรรม : ศึกษาคำพิพากษากรณีคดีที่ดินป่าไม้และผลกระทบจากกระบวนการยุติธรรมของชุมชนบ้านห้วยกลทา

Abstract

การศึกษาครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาแนวคำวินิจฉัยของศาล ที่เกี่ยวกับคดีทรัพยากรป่าไม้ ที่ดิน รวมถึงทัศนคติของผู้พิพากษาในการทำหน้าที่ผ่านทางคำวินิจฉัย รวมถึงวิเคราะห์ประเด็นทาง กฎหมายเกี่ยวกับป่าไม้ที่ดิน และทำความเข้าใจในบ่อเกิดแห่งสภาพปัญหาทรัพยากรป่าไม้ที่ดิน โดยศึกษา แนวคำวินิจฉัยในช่วงยุคทศวรรษ 2530-2550 แยกแยะรายละเอียดของแนวคำวินิจฉัย โดยนำทฤษฎีปรัชญา ทางกฎหมาย (ทฤษฎีสิทธิมนุษยชน) มาอธิบายปรากฏการณ์ของแนวคำวินิจฉัย มุ่งประสงค์สร้างความ เข้าใจในสิทธิเชิงซ้อน เพื่อปรับทัศนคติ/อคติในเชิงอำนาจต่อประเด็นสิทธิมนุษยชน และสำรวจศึกษาใน ผลกระทบของชุมชนที่ต้องเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ศึกษามุมมองในทัศนคติประเด็นทรัพยากรป่าไม้ ที่ดินของผู้ทำหน้าที่วินิจฉัยพิพากษาในพื้นที่ศึกษา ผลการศึกษาพบว่า ชุมชน กรณีศึกษาตัวอย่าง สะท้อนมุมมองของการสูญเสียสิทธิในวิถี ผลิตและการดำรงชีพ นับแต่รัฐบัญญัติเงื่อนไขข้อบังคับในการกำหนดพื้นที่ทรัพยากรที่ชุมชนอยู่อาศัย และ การปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงต้องส่งผลกระทบในวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่น การ สูญเสียพื้นที่ผลิต, การสูญเสียวิถีการดำรงชีพในพื้นที่ป่าไม้ องค์กรยุติธรรม(ศาล) เสมือนเป็นผู้ผลิตซ้ำใน ผลกระทบจากบทบัญญัติทางกฎหมาย ชุมชนจึงอาจถูกกระทำจากสองส่วนนี้ อยู่ที่เงื่อนไขของแต่ละกรณี หรือท้องถิ่นจะถูกกระทำในระดับชั้นของความหนักเบาแตกต่างกัน ผลจากการศึกษาคำวินิจฉัยบ่งบอกที่เห็นได้ว่า ยังให้คุณค่าสิทธิในความเป็นมนุษย์ที่แตกต่างกัน ในระดับชั้นของมนุษย์ ความไว้วางใจในคุณค่าของมนุษย์ขึ้นอยู่กับผลสะท้อนวิถีปฏิบัติดั้งเดิมของท้องถิ่น ส่งผลสะท้อนสะเทือนต่อวิถีปกติในระดับชั้นของบุคคลกลุ่มอื่น (เมือง) มากน้อยเพียงใด ในด้านความรู้สึก ในจิตปกติ ฉะนั้นแนวคำวินิจฉัยบ่งบอกได้ถึงความรู้สึกปกติของผู้พิจารณาว่าในขณะนั้น ช่วงนั้น สถานการณ์เวลานั้น สร้างความรู้สึกในระดับจิตปกติของผู้พิจารณาอย่างไร แต่ยังหาได้เข้าถึงซึ่งคำอธิบาย ในแง่สิทธิมนุษยชนไม่ ฉะนั้นคำวินิจฉัยต่างๆ จึงยังไม่ปรากฏการถ่ายทอดวิถีสิทธิมนุษยชนในผลของ คำพิพากษาเท่าใดนัก