การปฏิบัติตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ. 2551 ของแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจ : ศึกษาเฉพาะกรณีจังหวัดนครปฐม

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551 ของแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจในจังหวัดนครปฐม และเพื่อศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551 ของแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจในจังหวัดนครปฐม ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างในการเก็บข้อมูลโดยเก็บข้อมูลกับผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ แพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจ จานวนทั้งสิ้น 15 คน ผลการศึกษาพบว่า เมื่อตำรวจได้รับแจ้งจากประชาชนหรือพบเห็นบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต เจ้าหน้าที่ตำรวจได้นำตัวบุคคลนั้นมาควบคุมไว้ที่สถานีตำรวจเพื่อทำการสอบสวน หากไม่พบญาติมาด้วยก็จะทำการติดต่อหาญาติ หากเมื่อพิจารณาเห็นว่าบุคคลนั้นอาจก่อให้เกิดอันตรายและมีความจำเป็นต้องได้รับการบำบัดรักษา เจ้าหน้าที่ตำรวจจะนำตัวบุคคลนั้นไปยังสถานพยาบาลเบื้องต้นหรือสถานบำบัดรักษาทางสุขภาพจิตที่อยู่ใกล้โดยไม่ชักช้า เพื่อให้ได้รับการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้น ส่วนแพทย์และพยาบาลในสถานพยาบาลเบื้องต้น เมื่อมีผู้นำส่งบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตมายังสถานพยาบาลของตน แพทย์และพยาบาลทำการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้นทันที เมื่อพบว่าผู้ที่มีความผิดปกติทางจิตมีอาการรุนแรงจำเป็นต้องได้รับการรักษาในสถานพยาบาลที่มีความพร้อมทั้งบุคลากรและเครื่องมือมากกว่า แพทย์จะทำการติดต่อประสานงานไปยัง สถานบำบัดรักษาทางสุขภาพจิตที่อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง เพื่อทำการส่งต่อผู้ที่มีความผิดปกติทางจิตไปรับการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการอย่างละเอียดกับแพทย์เฉพาะทาง สำหรับปัญหาและอุปสรรคในการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551 พบว่า แพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจ ขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ. 2551 และขาดความรู้ในเรื่องปัญหาทางสุขภาพจิตและโรคทางจิตเวช โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทำให้ไม่สามารถระบุได้ว่าบุคคลที่พบหรือได้รับแจ้งมีความผิดปกติทางจิตจริงหรือไม่ และเรื่องจำนวนบุคลากรที่มีจำนวนไม่เพียงพอ รวมถึงความยุ่งยากในการควบคุมและเคลื่อนย้ายผู้ที่มีความผิดปกติทางจิต อีกทั้งแพทย์และพยาบาลจากสถานพยาบาลเบื้องต้นไม่ใช้แบบรายงานผลการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้น (ตจ.1) เมื่อต้องนำส่งไปยังสถานบำบัดรักษาทางสุขภาพจิต ซึ่งปัญหาในเรื่องดังกล่าวข้างต้นล้วนแต่เป็นปัญหาและอุปสรรคต่อการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551 ทั้งสิ้น ดังนั้นควรมีการจัดอบรมเกี่ยวกับพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551 และความรู้เกี่ยวกับโรคทางสุขภาพจิตให้กับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ตำรวจ รวมถึงจัดสรรงบประมาณในเรื่องการเคลื่อนย้ายผู้ที่มี ความผิดปกติทางจิต และเพิ่มจำนวนบุคลากรให้มีความเพียงพอ